เฉลย

 

คืนวันอาทิตย์อันแสนสุข..

 

คือเวลาอันเหมาะสมในการทำการบ้าน

 

ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกมาก เหลือเวลาอีกนิดหน่อย

 

กูเลยมานั่งอัพสเปซเนี่ยแหละ

 

————————————

 

http://jaaey.funtest.biz/

 

เฉลยซะที กะคำถามติงต๊องของกู

 

---

1. กูตั้งคำถามเพราะ

ว่างจัด เหงาโคดๆ

 

ที่ถูกรองลงมาเก๊าะ  กระแดะทำตามชาวบ้าน แต่ความรู้สึกช้าเลยกว่าจะมีได้

2. กูชื่อ จ๊ะเอ๋ เพราะ

พ่อตั้งให้ เพราะเป็นคำแรกที่ใช้ทักทายกู

3. สาเหตุที่กูตัดขาดจากแอลกอฮอล์

รับรู้แล้วว่า ..แอลกอฮอล์มันล้างแผลใจไม่ได้

4. กูเกิดวันไหน

2 ข้อตะกี๊ถูกโป๊ะเชะ

 

จิงๆก็ ศุกร์ที่ 27 กันยานั่นแหละ แต่เปนวันสอบพอดี เป็นวันที่ทุกคน (รวมทั้งกู) มัวแต่สอบๆๆๆ T_T

5. กูแพ้อะไร

ข้อนี้….  เนื่องจากมันจำกัดจำนวนตัวอักษร ทำให้กูใส่ข้อที่ถูกที่สุดไม่ได้

 

กูแพ้อะไรน่ะเหรอ..  จะแพ้เธอหรือแพ้ใจ ก็ไม่ต่างกันหรอก   เพราะเธอ..คือหัวใจ…  อ่ะ กิ๊บกิ้วววว  555

6. กูปวดท้องบ่อยๆ เพราะอะไร

กระเพาะว่าเธอไม่รัก

7. สาเหตุที่กูน้ำเน่า

เพราะเป็นฤดูเหงา น้ำเลยเน่ามากหน่อย

 

(แต่จิงๆ กูก็เน่าทุกฤดูแหละ)

8. ทำมัยชอบดูหนัง

กูยอมจน ใช้เงิน 100-120 เพื่อแลกซื้อความสุข 2 ชม.

 

อีกสาเหตุนึงรองลงมาก็.. ดูหนังอ่ะดีสุดแล้ว เพราะไม่ต้องคุยกัน

9. สเป๊กผู้ชาย

อายจังเลยอะ 555

 

ขาวๆ ดูบื้อๆ ขรึมๆ น่าร๊ากก

 

แต่..จิงๆแล้ว  ยังงัยก็ได้ ความรักเข้าตา ก็มองไม่เห็นแล้วว่ามันเปนงัย  ก็ใช่ด้วยแหละ เหอะๆๆ

10. คิดว่ากูตั้งคำถามเปนงัย

ข้อที่กูใส่คะแนนเยอะสุด — น้ำเน่า เสี่ยวแดก สมกะเปนมึง

 

แต่…จากที่เพื่อนๆตอบกันเยอะสุด…  ปัญญาอ่อนสมกะเปนมึง – -"

---

 

…….ปัญญาอ่อนจิงๆด้วย

 

ไปทำการบ้านดีกว่า 555

 

P.S. ทำถูกกันมั่งมะ เอิ๊ก ๆ

 

กระดาน

 

วันก่อนได้มีโอกาสลบกระดาน

 

ลบๆแล้วก็รู้สึกว่า กูลบได้หมดทั้งกระดาน

 

..โดยที่ไม่ต้องเอื้อม หรือเขย่ง

 

ทำให้ฉุกคิดขึ้นมา.. กูโตแล้วนะ

 

จากที่จะลบกระดานทีต้องเขย่ง กระโดดๆ สุดเอื้อม

 

ไม่ถึงจริงๆ ก็ต้องหาเก้าอี้มาปีนขึ้นไปเพื่อจะลบ

 

พลางนึกไปว่า จะเขียนสูงๆทำมัยฟระ ฮึ่ย!!

 

คิดๆแล้วก็เพ้อเจ้อต่อไป..

 

กูโตแล้ว…  จากที่ไม่ค่อยจะคิดอะไร

 

มีความสุข ความทุกข์สลับกันไปในแต่ละวัน

 

ก็กลับกลายเป็นเรื่องราวมากมายอยู่ในหัว

 

วนเวียนไม่รู้จบ

 

ช่วงที่มีความสุข ก็ยังจะหาเรื่องบ้าบอมาคิด

 

ทำให้ความสุขอันน้อยนิด ไม่ได้แสดงฤทธิ์เต็มที่

 

คิดๆๆๆๆๆ

 

คิดแล้วก็คิดได้ว่า

 

ตอนมอปลายกูก็สูงเท่านี้นี่หว่า

 

แต่ตอนนั้นก็ต้องให้เพื่อนมาช่วยลบกระดาน ส่วนที่มันอยู่สูงๆๆ

 

ส่วนที่อาจารย์อุตส่าห์จะเอื้อมมือไปเขียน

 

…..ส่วนสูงกูก็เท่าเดิม  ไม่ใช่ว่าเข้ามหาลัยแล้วสันหลังจะยาวขึ้น

 

นึกๆๆ 

 

กระดานที่มหาลัย ส่วนใหญ่กูก็ลบเองได้หมดนี่หว่า

 

งี้คงเป็นเพราะ มหาลัยติดกระดานไว้ต่ำกว่าตามโรงเรียนล่ะมั้ง

 

ทำไมล่ะ??

 

นักเรียนนั่งในห้องเยอะกว่านักศึกษามั้ง

 

ถ้าติดต่ำๆ หรือเวลาเขียนด้านหลัง

 

นักเรียนที่นั่งข้างหลังจะมองไม่เห็น

 

แต่ถ้าเป็นที่มหาลัย ห้องที่ใช้กระดาน

 

ก็มีคนเข้าเรียนไม่ค่อยเยอะ

 

ติดต่ำๆไปก็ได้

 

…………………..มั้ง

 

แล้วกูจะคิดทำมัยล่ะเนี่ย

 

บ้าไปแล้วจิงๆด้วย

 

ไอ้บ้า คิดมาก

นอนๆๆ

 

วันนี้เรียนเขียนเกมส์ 

 

 คอมมีไม่พอเลยนั่งกะไอ้เก้า 

 

เรา 2 คนก็ช่างเข้าถึงบทเรียนซะจิงๆ

 

ไอ้เก้าเปิด Yulgang  กูก็นั่งดูมันเล่น

 

เครื่องแม่งก็อืด พอจารย์เดินผ่านมาดู  แว่บออกไป windows ไม่ทัน

 

เลยกดปิดจอซะ  แล้วคว้าการ์ตูนขึ้นมาอ่านบังหน้า… 

 

ดูดีเนอะ  – -"

 

เบื่อง่าาา  

 

การบ้าน รายงาน โปรเจค ท่วมเขา  แต่ยังไม่ถึงฤกษ์งามยามดีที่จะทำ

 

จะนอนเร็วๆ ก็นอนไม่หลับ

 

นอนดึกก็ยังไม่ค่อยจะหลับอยู่ดี

 

หลับก็ไม่สนิทอีกตะหาก เป็นอะไรของกูเนี่ยยย

 

กว่าจะหลับได้ก็ประมาณ ตี 3

 

สะดุ้งตื่นแม่งทุกวัน  7.30

 

..ไม่เอากูจะนอนต่อ …8.30 ตื่นอีกทีและ

 

เป็นงี้ไปเรื่อยๆ 9.30 10.30

 

……กูเรียนบ่ายยยย  ทู่ซี้นอนต่อไปจนกว่ามือถือมันจะปลุกตอน 11.20

 

 

แม่ง เหมือนได้นอนหลายชม.ก็จิง แต่หลับไม่สบายเลย

 

เป็นงี้ทุกวันๆๆๆๆ  วันไหนเรียนเช้าก็ต้องทนไปเรียน

 

พอเข้าคาบบ่ายปุ๊บ !

 

กูคารวะอาจารย์ทันที 

 

แสดงความเคารพอย่างสูงสุด

 

ด้วยการเอาหน้าผากจิ้มหนังสือเรียนมันเกือบทั้งคาบ

 

จะดีหรือนี่…  พยายามฝืนทนก็แล้ว  แต่มันมึนตึ๊บ

 

 

 

 

บ่น..เบื่อ..บ้า..บอ

 

เบื่ออ่าาา  เปิดเทอมอีกแล้ว

 

บรรยากาศเดิมๆ กลับมาอีกแล้ว    เรียนๆๆ  มีประชุมเชียร์อีก

 

เลิกเรียนแล้วก็ว่าง   กลุ่มเพื่อนกูเข้าหอ  คนนอกหนิ ขึ้นไม่ได้ T_T

 

จากที่เคยเนียนๆ เดินขึ้นไปได้ ตอนนี้ตรวจบัตรซะงั้น

 

จาไปเที่ยวก็หมดตูด  จิงๆไม่ได้อยากเที่ยวหรอก  แค่เบื่อๆ เหงาๆ

 

คิดถึงตอนเรียนมอปลาย

 

เลิกเรียนแล้วก็ยังไม่กลับบ้านกัน

 

นั่งเล่นอยู่ด้วยกัน  ไอ้พวกไม่นั่งก็เตะบอล  เพลินๆดี

 

ร้อนนักก็นี่เลย  เดินไปตากแอร์ที่คาฟูร์  ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที

 

…ความสุขที่ไม่ต้องใช้ตังค์

 

เกิดอยากใช้ก็ไปเซ็นทรัลกัน  คาราโอเกะกันเข้าปายย

 

ยิ่งช่วงนี้ฝนตก  คิดถึงตอนที่เล่นน้ำฝนกัน  (เหมือนเด็กอนุบาล)

 

ฉุดกระฉากลาก กันออกไปตากฝน  (กูโดนแกล้ง T_T)

 

สาดดด  คิดถึง คิดถึง คิดถึง…

 

แต่กูไม่ได้อยากกลับไปเรียนมอปลายนะ  แค่คิดถึงเฉยๆ

 

เฮ้อออ

 

พอทำงาน กูก็คงมานั่งเพ้อเจ้อ ว่าคิดถึงชีวิตมหาลัยอีก..

 

งี้ตอนประถมกูจะเคยเพ้อถึงชีวิตอนุบาลป่าววะ  อาจจะเป็น.. ตอนอนุบาลได้นอนกลางวันด้วยยยย

 

สาดดด บ้าไปแล้ว…

 

เพื่อนเก่าแก่ เข้ามาอ่านเจอ  รู้ไว้นะ ว่าเค้าคิดถึง จุ๊บๆ

 

เพื่อนที่จะเก่าแก่ในอนาคต มาสร้างเวลาดีๆ เก็บไว้ให้คิดถึงกันนะ เหอๆ

 

..ไม่ใช่รัยหรอก กูเหงา

 

 

เพลงเก่ากะภาพความหลัง

 

เป็นกันบ้างมั้ย..    ฟังเพลงเก่าๆ แล้วภาพในอดีตปรากฏขึ้นมา

 

พอฟังแล้วเรื่องราวต่างๆ ที่ชวนให้นึกถึงก็ย้อนกลับมา  รวมไปถึงบรรยากาศในช่วงเวลาที่ได้ฟังเพลงนั้นบ่อยๆ

 

…กูเป็นนะ

 

บางเพลงก็ทำให้รู้สึกดี ฟังแล้วคิดถึงเพื่อน แต่ไอ้เพลงนี้แหละ ทำให้รู้สึกเหงาด้วยเหมือนกัน

 

เพราะช่วงเวลานั้นคงไม่อาจย้อนคืนกลับมาแล้ว

บางเพลงที่เคยชอบมาก ทั้งฟังและร้องในช่วงเวลาดีๆๆๆ 

 

กลับกลายเป็นเพลงที่ไม่อยากได้ยินอีกเลย   เมื่อช่วงเวลาดีๆ นั้นจากไป

 

ส่วนเพลงที่ฟังแล้วอินมากมายในช่วงเวลาเศร้าๆ  ถึงความเศร้าจะจากไปแล้ว

 

แต่พอได้ยินเพลงนั้นอีกครั้ง ทำให้รู้ว่า แท้จริงแล้ว ความเศร้ายังคงแฝงอยู่ในใจ

 

เป็นเพลงที่ไม่อยากได้ยินในช่วงเวลาดีๆ เพราะทำให้กลัวอดีตที่ปวดร้าว

 

เป็นเพลงที่ไม่อยากนำมาฟังอีกครั้งในการบิ้วอารมณ์เศร้า  เพราะยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บกว่าเดิม

 

 …(สรุปกูจะเศร้าทุกเพลงเลยใช่มั้ย – -" )

 

……เพลงที่กูฟังอยู่ทุกวันนี้ วันละ 15 รอบ (โดยการประมาณขั้นต่ำ) 

 

จะเป็นเพลงที่กูไม่อยากได้ยินอีกในวันข้างหน้ารึป่าว

 

หรือเมื่อเวลาผ่านไปนานมากๆๆๆๆๆๆ

 

ภาพที่ปรากฏขึ้นจะเปนเพียงภาพอดีตที่เลือนลางเหมือนความทรงจำสีจาง และเบาบางจนกูไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รวดร้าว (เริ่มเน่า)

 

มีบางเพลงที่เป็นเพลงพิเศษ  ฟังได้ไม่เคยเบื่อ (อาจจะแอบเบื่อบ้าง แต่ซักพัก(ใหญ่ๆ) ก็หยิบมาฟังได้ใหม่)

 

บางเพลงที่ฟังแล้วคิดถึงช่วงเวลาที่อาศัยอยู่ตามตู้คาราโอเกะ  ร้องแม่งแทบจะทุกวัน

 

เพลงหากินก็มีอยู่ไม่กี่เพลง  หลายเพลงที่กูไม่เคยฟังนักร้องร้อง  ฟังแต่เพื่อนร้องจนกูร้องได้ทั้งเพลง 

 

(แถมติดนิสัยร้องแล้วเขย่าตัวจากมันอีกตะหาก)

 

ฟังแล้วคิดถึง ตอนยัดกันเข้าไปในตู้ที่เขาบอกให้เข้าได้ทีละ 4 คน  แต่เราก็พยายามยัดเข้าไปเป็น 8-10 (ไม่รุทำได้งัย)

 

……..ถึงกูจะฟังเพลงร้าวๆ   ฟังแล้วก็เศร้า  แต่โดยรวมแล้ว กูก็ชอบฟังเพลงเก่านะ ^^ 

 

ความหมายดีๆ (และโดนๆ)  ยังคงมีอยู่ในเพลง

 

---

จากความเดิมตอนที่แล้ว

 

….แอลกอฮอล์มันล้างแผลใจไม่ได้หรอก…

 

ขอพูดถึงมันอีกรอบ…

 

วันนี้กูประจักษ์แล้วว่า แอลกอฮอล์มันทำร้ายเราได้จิงๆ  เจ็บซะด้วย

 

เจ็บในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…

 

ง่วง.. แต่ไม่อยากนอน

 

บางที บางสิ่ง ไม่อาจรู้

บางที จุดหมาย นั้นยังไกล

แต่ความรักนั้นแสนบอบบาง

หากร้าวแล้วคงไม่มีทางให้เหมือนเดิม

บอกลา กับสิ่งที่เคยฝันร่วมกันมา

สิ่งดีๆ ที่เคยทำความทรงจำที่ผ่านมา

ให้เราลาจากกันด้วยดี

เราเองทำสิ่งที่ผิดพลั้ง

เรายังหวังว่าคงคืน

แต่ความรักก็แสนบอบบาง

หากร้าวแล้วคงไม่มีทางให้เหมือนเดิม

บอกลา กับสิ่งที่เคยฝันร่วมกันมา

ให้ความดีที่เคยทำเป็นความทรงจำที่มีค่า

ให้เราลาจากกันด้วยดี

แต่ความรักช่างแสนบอบบาง

หากร้าวแล้วคงไม่มีทางให้เหมือนเดิม

บอกลากับสิ่งที่เคยฝันร่วมกันมา

ให้ความดีที่เคยทำเป็นความทรงจำที่มีค่า

ให้เราลาจากกันด้วยดี

---

Track : บางสิ่ง

Artist : Pause

Album : Mild

 

เพราะสาดด

ตอนนี้ชอบหลายเพลงของ  Good September  ถึงจะไม่เคยเห็นหน้านักร้องวงนี้ก็เหอะ

 

 ( แบบเดียวกะแทบทุกวงที่กูชอบเพลงมันมากมาย  ฟังทั้งอัลบั้ม แต่ไม่เคยเห็นคนร้อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวงมันมีกี่คน )

 

 

P.S. ถึงเพื่อน ( หรือเพื่อน ๆ ) ที่กินเหล้าจังเลยอะ

 

       ….แอลกอฮอล์มันล้างแผลใจไม่ได้หรอก….

 

พูดหลายครั้งก็จิง  แต่ยังยืนยันนะ

 

จะกินก็ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยย  (ไม่มีคนอื่นดูแล.. กร๊ากก)

 

ต้องทำอะไรรึป่าว

 

แปลกๆว่ะ..

หลายเรื่อง… หลายคน…

กูสับสน..

 

เครียด…

 

เรื่องราวหลายหลากวนเวียนอยู่ในหัว จะทะลักออกมาทางเขาอยู่แล้ว

 

หรือพื้นที่สมองกูน้อย มันเลยต้องวนไปวนมาอยู่แค่นั้น  ไม่หลุดออกไปซะที

 

มีแต่ความรู้สึก..ที่ไม่ได้แสดงออก  ไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้

 

 

เหลือเวลาอีกไม่กี่วันแล้ว

 

คิดจะใช้ค่าแท็กซี่  ซื้อเวลายามค่ำคืนในอาทิตย์สุดท้าย ที่จะได้อยู่กับเพื่อนๆ น้องๆ

 

มันก็คุ้มนะถ้าไม่ถามกระเป๋าตังค์กรอบๆของกู

 

แต่… มันคุ้มแล้วเหรอ กะการที่แม่ต้องมาเป็นห่วงกู ทุกคืนๆๆ

 

แต่ก่อนกูรู้แค่ว่าเค้าเป็นห่วง แต่กูไม่เข้าใจความกระวนกระวาย

 

จนมาถึงเด๋วนี้  ไม่รู้สมองหรือหัวใจที่ทำงานมากขึ้น    ………………….

 

 

อีกไม่กี่วันแล้ว   สู้ๆ พยายามเข้า… 

 

แต่..กูไม่รู้ว่าจนถึงตอนนี้  เรารอคอยให้มันเริ่ม  หรือรอคอยให้มันจบกันแน่…

 

ขอโทษเพื่อนๆ ที่กู.. งี่เง่า งอแง งงๆ ง่วงๆ

 

ถึงกูจะโวยวายเวลาโดนสั่งของ  แต่กูจะพยายามหามาให้นะ

 

P.S.  ไม่ชอบเลย…กูอยากให้สเปซกูสดใส  มีแต่เรื่องราวบ้าๆบอๆ ติงต๊อง

 

แต่กูทนไม่ไหว..  สัมผัสที่ปลายนิ้วอาจจะทำให้กูหายเครียดลงได้บ้าง (รึป่าววะ)

 

 

จะอีกนานเท่าไหร่

เศร้า..

…

…ทน…